نیاز به دندان‌های جایگزین بیشتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. افراد به دلایل زیادی از جمله پوسیدگی دندان، آسیب، عفونت و غیره دندان‌های طبیعی خود را از دست می‌دهند. این بسیار طبیعی است که بیماران در هنگام از دست دادن دندان یا نیاز به کشیدن دندان نسبت به لبخند خود احساس نارضایتی کنند، اما خوشبختانه راه‌حل‌های زیادی برای این موضوع وجود دارد.
در حالی که گزینه‌های زیادی برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته وجود دارد، ایمپلنت‌های دندانی یکی از موثرترین راه‌ها برای بازگرداندن زیبایی لبخند شما هستند. بزرگ‌ترین مزیت ایمپلنت‌های دندانی این است که آن‌ها هیچ تفاوتی با سایر دندان‌های طبیعی ندارند و برای سال‌ها از سلامت دهان و دندان بیمار حمایت می‌کنند. در این مقاله در مورد انواع ایمپلنت دندان و مواد سازنده آن‌ها نکاتی آورده شده است تا بتوانید بهترین نوع ایمپلنت را با توجه به نیازهای خود انتخاب کنید.
کاندیدای ایده‌آل برای ایمپلنت دندان
برای افرادی که به دلیل آسیب یا بیماری‌های پریودنتال دندان‌های خود را از دست داده‌اند، ایمپلنت‌های دندانی جایگزین خوبی است. کاندیدای مناسب باید:
- از سلامت عمومی دهان و دندان برخوردار باشد
- تراکم استخوان کافی در فک برای قرار دادن ایمپلنت داشته باشد
- بیماری پریودنتال نداشته باشد
- بافت لثه سالمی داشته باشد
انواع مختلف ایمپلنت دندان چیست؟
دو نوع اصلی ایمپلنت دندان و دو نوع جراحی اصلی به ترتیب اندوستال و ساب پریوستئال و تک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای وجود دارد. همه گزینه‌ها فوق العاده طبیعی به نظر می‌رسند، اما به دلایل مختلف استفاده می‌شوند. دندانپزشک می‌تواند به شما در تصمیم گیری صحیح ایمپلنت برای نیازهای دهانی‌تان کمک کند، اما دانستن تفاوت مهم است.
اندوستال
ایمپلنت اندوستال رایج‌تر از ایمپلنت ساب پریوستئال است و بیشتر دندانپزشکان ترجیح می‌دهند از آن استفاده کنند. این نوع ایمپلنت به استخوان فک متصل می‌شود تا به عنوان یک ریشه واقعی دندان عمل کند و به شکل یک پیچ کوچک است. دندانپزشکان ترجیح می‌دهند از این ایمپلنت استفاده کنند، زیرا زمانی که دندانی در ساختار دهان از بین رفته باشد، می‌تواند باعث تحلیل استخوان و جابجایی دندان‌های مجاور شود. ایمپلنت‌های اندوستال که به ریشه خالی دندان متصل می‌شوند، به حفظ ساختار صورت و استخوان فک کمک می‌کنند.
ساب پریوستئال
ایمپلنت‌های ساب پریوستئال شبیه ایمپلنت‌های اندوستال هستند، اما به جای اینکه به استخوان فک متصل شوند، در زیر بافت لثه یا بالای استخوان فک قرار می‌گیرند. این گزینه ایمپلنت معمولا برای بیمارانی استفاده می‌شود که استخوان فک به اندازه کافی قوی یا سالم برای پشتیبانی از ایمپلنت ندارند.
اغلب اوقات، دندانپزشکان به بیماران خود پیشنهاد می‌کنند که برای بازسازی و تقویت استخوان فک خود جراحی پیوند استخوان انجام دهند تا بتوانند ایمپلنت اندوستال دریافت کنند. با این حال، اگر بیماران خواهان تقویت استخوان نباشند، می‌تواند نتایج بسیار مشابهی را با ایمپلنت ساب پریوستئال به دست آورند.
جراحی کاشت ایمپلنت تک مرحله‌ای
کاشت ایمپلنت تک مرحله‌ای تنها به یک نوبت جراحی نیاز دارد. در طول این روش، دندانپزشک ایمپلنت بلندتری را در فک و لثه قرار می‌دهد تا قسمت بالایی ایمپلنت نمایان شود. پس از بهبودی ناحیه، قسمت‌های اباتمنت و تاج ایمپلنت دقیقا به قسمت در معرض ایمپلنت متصل می‌شوند.
روش تک مرحله‌ای اغلب برای بیمارانی استفاده می‌شود که مشکلات استخوانی دارند یا افرادی که نیازهای خاصی دارند. این به این دلیل است که فرآیند تک مرحله‌ای معمولا پس از انجام جراحی اولیه سریع‌تر است و بیمر راحت‌تر با دندان‌های جدید خود سازگار می‌شود.
جراحی کاشت ایمپلنت دو مرحله‌ای
روش کاشت دو مرحله‌ای بسیار بیشتر از کاشت تک مرحله‌ای طول می‌کشد، زیرا به حداقل دو عمل جراحی با زمان بهبودی در بین آن‌ها نیاز دارد. در مرحله اول این فرآیند، دندانپزشک با جراحی پایه ایمپلنت دندان را در استخوان فک قرار داده و سپس آن را بخیه می‌زند تا بهبود یابد. پس از بهبودی که چند ماه به طول می‌انجامد، یک جراحی جزئی دیگر انجام می‌شود که پایه ایمپلنت را برای اتصال اباتمنت و تاج ایمپلنت نمایان می‌کند.
اگرچه این نوع فرآیند تهاجمی‌تر و پیچیده‌تر است، اما مزایای طولانی مدتی را به همراه دارد. در فاصله زمانی بین جراحی اول و دوم، پایه ایمپلنت به استخوان فک جوش می‌خورد و پایه‌ای به اندازه یک ریشه دندان واقعی ایجاد می‌شود.
جنس ایمپلنت‌های دندانی
برای سال‌های متمادی، تیتانیوم تنها ماده‌ای بود که در ایمپلنت‌های دندانی مورد استفاده قرار می‌گرفت. اما در حال حاضر، دو ماده اصلی مورد استفاده برای ایمپلنت‌های دندانی تیتانیوم و زیرکونیا هستند. تحقیقات و آزمایشهای گسترده‌ای برای توسعه مواد جدید ایمپلنت انجام می‌شود. این مواد دندانی باید در مقابل شکستگی و خوردگی مقاوم باشند و در عین حال دارای ساختار و ترکیب مناسب باشند.
ایمپلنت دندان تیتانیومی
تا به امروز، رایج‌ترین ماده مورد استفاده در ساخت ایمپلنت‌های دندانی تیتانیوم بوده است. یکی از مزایای اصلی استفاده از ایمپلنت‌های تیتانیومی این است که عملکرد استخوان فک را مختل نمی‌کند. هنگامی که ایمپلنت تیتانیومی قرار می‌گیرد، استخوان همچنان می‌تواند در کنار ایمپلنت رشد کند و به ایمپلنت اجازه می‌دهد تا مدت بیشتری دوام بیاورد.
ایمپلنت‌های تیتانیومی همچنین مقرون به صرفه‌ترین و تطبیق پذیرترین گزینه هستند. امروزه اکثر ایمپلنت‌های تیتانیومی از تیتانیوم خالص ساخته نمی‌شوند و در واقع آلیاژهای تیتانیوم هستند. این باعث می‌شود ایمپلنت‌ها برای افرادی که به تیتانیوم حساسیت دارند، قوی‌تر و ایمن‌تر باشند. تیتانیوم یک ماده زیست سازگار است، به این معنی که شباهت زیادی به بدن انسان دارد و باعث می‌شود ایمپلنت با استخوان راحت‌تر ادغام شود.
ایمپلنت دندان زیرکونیا
زیرکونیا جدیدترین ماده‌ای است که به صنعت ایمپلنت وارد شده است. بسیاری از بیماران نگران آلرژی به فلز و قرار دادن فلز در بدن خود هستند. این امر، ایمپلنت زیرکونیا را به گزینه‌ای عالی و بدون فلز تبدیل می‌کند. از زیرکونیا برای ساخت بریج و روکش نیز استفاده می‌شود و جنس آن بسیار سخت و محکم است. این ماده همچنین با استخوان بسیار شبیه به تیتانیوم ترکیب می‌شود.
یکی از معایب ایمپلنت‌های زیرکونیا این است که این ماده سطح آزمایش مشابهی با ایمپلنت‌های تیتانیومی ندارد. با این حال، دارای دو مزیت بزرگ نسبت به ایمپلنت‌های تیتانیومی است:
- هیچ رنگ فلزی تیره‌ای در لثه دیده نمی‌شود
- در حالی که زیرکونیا می‌تواند راحت‌تر از تیتانیوم بشکند، کمتر مستعد خوردگی می‌باشد
مشکلات احتمالی در طول روش‌های کاشت ایمپلنت
میزان موفقیت ایمپلنت‌ها بسیار چشمگیر است. با این حال، گاهی اوقات بیماران دچار عوارضی می‌شوند که بیشتر آن‌ها جزئی هستند و به راحتی توسط دندانپزشکان حل می‌شوند. برخی از مسائلی که افراد تجربه می‌کنند، عبارتند از:
- ایمپلنت‌ها در طول فرآیند بهبودی شل می‌شوند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، دندانپزشک ممکن است ایمپلنت را خارج کند تا استخوان بتواند ناحیه را پر کند و پس از استحکام مجدد استخوان آن را جایگزین کند.
- پری ایمپلنتیت: این یک بیماری است که باعث از بین رفتن استخوان حمایت کننده ایمپلنت می‌شود. در چنین شرایطی، دندانپزشک ایمپلنت را برداشته و ممکن است پیوند استخوان را توصیه کند.
- ایمپلنت‌ها ممکن است شکسته یا فرسوده شوند. در چنین مواردی، دندانپزشک مشکل را بررسی کرده و جایگزین مناسب را توصیه می‌کند.
- اگر ایمپلنت خیلی نزدیک به عصب قرار گیرد، ممکن است آسیب عصب و بافت رخ دهد و باعث درد مزمن و بی حسی در ناحیه دهان شود.
- دفع جسم خارجی: بدن بیمار ممکن است ایمپلنت را به طور کلی پس بزند.
- عکس‌العمل‌های آلرژیک: برخی از بیماران ممکن است به مواد موجود در ایمپلنت حساسیت داشته باشند.
مراحل کاشت ایمپلنت دندان
- ارزیابی اولیه: این کار توسط جراح برای تعیین وضعیت استخوان فک انجام می‌شود. ممکن است شامل رادیوگرافی و قالب گیری باشد.
- کشیدن دندان: این مرحله شامل برداشتن دندان باقیمانده قبل از شروع عمل است. می‌توان آن را به طور همزمان در طول فرآیند انجام داد.
- پیوند استخوان: برای تقویت استخوان، پیوند استخوان در محل کشیدن دندان انجام می‌شود.
- قرار دادن ایمپلنت: بیمار تحت بی حسی قرار می‌گیرد و پس از آن ایمپلنت در استخوان فک قرار می‌گیرد.
- قرار دادن اباتمنت: اباتمنت قطعه‌ای است که ایمپلنت را به تاج متصل می‌کند و معمولا در بالای ایمپلنت قرار می‌گیرد.
- تثبیت تاج دائمی: پس از بهبودی لثه، دندانپزشک یک دندان مصنوعی یا روکش تهیه می‌کند و آن را مستقیما به ایمپلنت می‌چسباند.
جدول زمانی
جدول زمانی کاشت ایمپلنت دندان می‌تواند گیج کننده باشد. با این حال، زمان صرف شده به وضعیت فعلی دندان‌ها و پیچیدگی‌های عمل شما بستگی دارد. برخی از عوامل تعیین کننده جدول زمانی عبارتند از: سلامت عمومی دندان‌ها و لثه، تعداد دندان‌های جایگزین شده، موقیعت دندان در حال تعویض، آیا کشیدن دندان وجود دارد یا نه و پیوند استخوان فک. یک روش ساده کاشت ایمپلنت دندان می‌تواند چند ساعت طول بکشد، در حالی که روش‌های پیچیده بیش از دو سال طول می‌کشند. در شرایط ایده‌آل سلامت دهان، کاشت ایمپلنت دندان باید حدود 9 ماه طول بکشد.
به عنوان یک بیمار چه انتظاراتی باید داشت؟
قبل از عمل باید موارد زیر انجام شود:
- معاینه دقیق دندانپزشکی
- تهیه طرحی برای جراحی
- اطلاع جراح از شرایط پزشکی و داروهای مصرفی
- آگاهی در مورد نحوه تسکین درد
- برنامه ریزی جراحی
در طول جراحی، داروی بی حسی استفاده شده توسط دندانپزشک ممکن است برای مدتی باعث ایجاد احساس بی حسی در شما شود. برش‌هایی که در لثه برای قرار دادن ایمپلنت در فک ایجاد می‌شود، ممکن است باعث کبودی، تورم، خونریزی جزئی و درد شوند. دندانپزشک ممکن است دارو تجویز کند.
پس از عمل، لثه‌ها بخیه زده می‌شوند تا ایمپلنت را بپوشانند. بعد از گذشت چند ماه و بهبودی لثه، یک دندان مصنوعی روی ایمپلنت گذاشته می‌شود.
الزامات قبل از کاشت ایمپلنت دندان
- قبل از انجام عمل ایمپلنت دندان باید موارد زیر رعایت شود:
- مصرف الکل و دخانیات را حداقل دو هفته قبل از جراحی قطع کنید، زیرا می‌توانند عوارض بعد از جراحی ایجاد کنند و روند بهبودی را مختل کنند.
- برای کاهش خطر عوارض، داروهایی را که مصرف می‌کنید به دندانپزشک خود بگویید.
- بهداشت دهان و دندان را برای کاهش باکتری‌هایی که ممکن است بعد از جراحی باعث عفونت لثه شوند، رعایت کنید.
- برای رفتن به مطب دندانپزشکی و برگشتن خود برنامه ریزی کنید، زیرا ممکن است رانندگی پس از عمل برای شما ایمن نباشد.
- با خرید اقلامی که ممکن است در آن دوره نیاز داشته باشید، برای دوره نقاهت آماده شوید.
مراقبت‌های بعد از کاشت ایمپلنت دندان
- ناراحتی‌های ناشی از این روش را می‌توان با استفاده از مسکن‌های بدون نسخه کنترل کرد.
- می‌توان یخ را به طور متناوب در طول 24 ساعت اولیه روی ناحیه قرار داد تا تورم به حداقل برسد.
- آنتی بیوتیک‌هایی که برای جلوگیری از عفونت تجویز می‌شوند، باید به طور کامل مصرف شوند.
- برای جلوگیری از آسیب در ناحیه جراحی، از غذاهای نرم استفاده کنید.
- برای چند روز از مصرف نوشیدنی‌های گرم و غذاهای تند خودداری کنید.
- تا زمان بهبودی کامل از گاز گرفتن مواد سفت در ناحیه ایمپلنت خودداری کنید.
- هنگام تمیز کردن دندان‌های خود احتیاط کنید تا از ایجاد اختلال در روند بهبودی جلوگیری کنید.
- تا مدتی پس از جراحی از فعالیت‌های سنگین دوری کنید.
- حداقل تا دو هفته پس از جراحی از کشیدن سیگار خودداری کنید.
- می‌توان از محافظ بایت برای جلوگیری از ضربه در محل ایمپلنت استفاده کرد.
- به طور منظم برای معاینه به دندانپزشک خود مراجعه کنید.
