بهترین راه های زود جوش خوردن ایمپلنت: ساده و موثر

راه های زود جوش خوردن ایمپلنت ساده و در عین حال موثر هستند. این روش ها، دستور العمل هایی است که دندانپزشک شما ارائه می دهد و رعایت آن به زود جوش خوردن ایمپلنت کمک می کند. مصرف به موقع آنتی بیوتیک ها، رعایت بهداشت دندان ها، استفاده از دهانشویه های ضد باکتری، خوردن غذا های نرم و پرهیز از الکل و سیگار به جوش خوردن سریعتر ایمپلنت دندان کمک می کند.

تعریف علمی جوش خوردن ایمپلنت دندان

جوش خوردن ایمپلنت در واقع ترجمه ای خودمانی و ساده از اصطلاح علمی osseointegration (آسئو اینتگریشن) است. این اصطلاح علمی وقتی به کار می رود که پایه ایمپلنت چنان با استخوان جوش می خورد که بدون شکستگی نمی توان آن ها را جدا کرد (منبع). با جوش خوردن ایمپلنت دندان، بافت استخوانی در اطراف پایه ایمپلنت رشد می کند و سبب استحکام ایمپلنت می شود.

زود جوش خوردن ایمپلنت به چه عواملی بستگی دارد؟

یکی از عواملی که در زود جوش خوردن ایمپلنت تاثیر گذار است، محل کاشت ایمپلنت است. ایمپلنت در قسمت عقب فک پایین به زمان کمتری برای جوش خوردن نیاز دارد. در حالی که اگر ایمپلنت در ناحیه جلو فک بالا باشد، جوش خوردن ایمپلنت بیشتر زمان می برد و به مراقبت بیشتری نیاز دارد. این مطلب بر اساس اصول پایه‌ای ایمپلانتولوژی دندانی و آناتومی فک توضیح داده می‌شود؛ استخوان فک پایین معمولا ضخیم تر و محکم‌تر از استخوان فک بالا است، به خصوص در ناحیه عقبی فک پایین که استخوان بیشتری دارد. استخوان بیشتر می تواند به زودتر جوش خوردن ایمپلنت کمک کند.

علاوه بر این مهارت و تجربه دندانپزشک در کنار جنس و مواد سازنده پایه ایمپلنت، در تسریع فرآیند جوش خوردن بسیار موثر است. دانش و مهارت دندانپزشک کمک می کند تا کاشت پایه ایمپلنت به خوبی انجام شود. تکنیک جراحی که دندانپزشک به کار می برد برای زود جوش خوردن ایمپلنت بسیار مهم است. انتخاب محل مناسب برای کاشت ایمپلنت، با در نظر گرفتن تراکم استخوان و سایر فاکتورهای آناتومیکی در کیفیت ایمپلنت و زود جوش خوردن آن موثر است که انجام بهینه ی این کار به مهارت دندانپزشک بستگی دارد. همچنین ظرافت بالا برای به حداقل رساندن آسیب به بافت‌های لثه و استخوان هم به مهارت دندانپزشک بستگی دارد و باعث زود جوش خوردن ایمپلنت و بهبود سریعتر بافت لثه می شود.

از طرف دیگر تفاوت مواد سازنده پایه ایمپلنت، میزان زبری سطح پایه ایمپلنت و نوع طراحی آن در موفقیت کاشت ایمپلنت تاثیر گذار است. ایمپلنت‌ها معمولا از جنس تیتانیوم یا زیرکونیوم هستند. بیشتر ایمپلنت‌های دندانی از تیتانیوم ساخته شده‌اند، زیرا این ماده بی‌ضرر، مقاوم، و قابلیت خوبی برای ادغام با استخوان دارد. زبری سطح ایمپلنت به رشد سلول‌های استخوانی و اتصال آن ها به ایمپلنت کمک می‌کند. طراحی ایمپلنت نیز بر ثبات و استحکام آن در استخوان فک تاثیر می‌گذارد.

وضعیت سلامت کلی بدن نیز از عوامل موثر در زود جوش خوردن ایمپلنت است. چنانچه مبتلا به دیابت هستید، ممکن است ایمپلنت دیرتر جوش بخورد و ریسک عفونت در محل ایمپلنت بیشتر شود. همچنین زخم بخیه در افراد دیابتی دیرتر بهبود می یابد و نیاز به مراقبت بیشتری دارد تا مبادا عفونت کند.

راه های زود جوش خوردن ایمپلنت کدام است؟

برای زود جوش خوردن ایمپلنت، بسیار مهم است دستوراتی را که دندانپزشک برای مراقبت بعد از جراحی می دهد، رعایت کنید. راه های زود جوش خوردن ایمپلنت، موارد ساده ای را شامل می شود که برای در اینجا مختصرا توضیح داده شده است و برای توضیح کامل تر می توانید به مقاله زود جوش خوردن ایمپلنت مراجعه کنید.

• آنتی بیوتیک هایی را که دکتر تجویز کرده است، مطابق دستور به طور کامل مصرف کنید.
• از دهانشویه های ضد باکتری برای از بین بردن باکتری های دهان استفاده کنید.
• دو هفته قبل از انجام ایمپلنت و در طول درمان، مصرف الکل و سیگار را ترک کنید.
• به طور منظم از مسواک و نخ دندان استفاده کنید. روز های اول پس از جراحی کاشت ایمپلنت، اطراف محل کاشت را مسواک و نخ دندان نکشید.
• در جلسات معاینه بعد از کاشت ایمپلنت سر وقت حاضر باشید.
• برای زود جوش خوردن ایمپلنت در روز های اول، غذا های نرم مصرف کنید. از خوردن غذاهای سفت و جویدنی که ممکن است به ایمپلنت فشار وارد کند، پرهیز کنید.

علائم جوش نخوردن ایمپلنت

ایمپلنت درمانی مادام العمر برای دندان های از دست رفته است و معمولا با موفقیت انجام می شود. اما موارد کمی وجود دارد که ممکن است انجام ایمپلنت با شکست روبرو شود. آشنایی با علائم جوش نخوردن ایمپلنت کمک می کند تا قبل از اینکه مشکل بدتر شود، از آن جلوگیری کنید. برخی این علائم در مراحل اولیه خود را نشان می دهد و برخی ممکن است با گذشت زمان خود را نشان دهد. علائم اولیه عبارتند از :

• درد مداوم یا شدید بعد از هفته اول جراحی: درد جزئی در روزهای اول پس از جراحی طبیعی است، اما اگر درد مداوم یا شدید باشد، ممکن است نشانه‌ای از جوش نخوردن ایمپلنت باشد.
• قرمزی، تورم، التهاب و خونریزی در اطراف محل کاشت پس از چند روز اول: تورم و قرمزی جزئی در روزهای اول پس از جراحی طبیعی است، اما اگر این علائم پس از چند روز از بین نرفتند یا بدتر شدند، ممکن است نشانه‌ای از عفونت یا عدم جوش خوردن ایمپلنت باشد.
• تحلیل رفتن لثه: تحلیل رفتن لثه در اطراف ایمپلنت می‌تواند نشانه‌ای از عفونت یا جوش نخوردن ایمپلنت باشد.
• احساس شل بودن ایمپلنت: اگر ایمپلنت شل به نظر می‌رسد یا هنگام جویدن غذا حرکت می‌کند، ممکن است نشانه‌ای از عدم جوش خوردن ایمپلنت باشد.
• مشکل هنگام جویدن غذا: اگر در جویدن غذا با ایمپلنت مشکل دارید، ممکن است نشانه‌ای از عدم جوش خوردن ایمپلنت باشد.

علائمی که بعد از گذشت مدت زمان زیاد خود را ممکن است نشان دهد:

• احساس گزگز یا بی حسی در صورت، لثه، زبان و لب ها: این علائم می‌تواند نشانه‌ای از آسیب عصبی باشد که در اثر جراحی ایمپلنت ایجاد شده است.
• درد و التهاب و حتی تب و لرز سال ها بعد از کاشت ایمپلنت ممکن است نشانه ای از این باشد که بدن پایه ایمپلنت را به عنوان یک جسم خارجی پس زده است.

جوش خوردن بخیه ایمپلنت

مهم ترین نکته برای جوش خوردن بخیه ایمپلنت این است که از عفونی شدن زخم جلوگیری کنید. پس بهتر است آنتی بیوتیک هایی که دندانپزشک تجویز کرده است به طور کامل و طبق دستور مصرف کنید. هم چنین رعایت بهداشت دندان ها به شما بسیار کمک می کند. توجه داشته باشید که چند روز اول نباید محل کاشت ایمپلنت و زخم بخیه را به طور مستقیم مسواک بزنید. استفاده از دهانشویه ها برای از بین باکتری های دهان و جلوگیری از عفونی شدن زخم نیز مفید است.

همچنین به خاطر داشته باشید که در روز های اول برای جوش خوردن بخیه ایمپلنت نباید سیگار و الکل مصرف کنید.

در ۲۴ تا ۴۸ ساعت اول پس از جراحی، می توانید از کمپرس سرد برای کاهش تورم و درد استفاده کنید. در روزهای اول پس از جراحی، از غذاهای نرم و جویدنی استفاده کنید. استراحت کافی داشته باشید و از فعالیت‌های سنگین خودداری کنید. از فشار آوردن مستقیم روی بخیه ها خودداری کنید.

در صورت مشاهده هر گونه علائم عفونت، مانند قرمزی، تورم، درد و ترشحات چرکی از محل زخم، تب و لنفادنوپاتی (تورم غدد لنفاوی) فورا به دندانپزشک خود مراجعه کنید. بعد از جراحی ایمپلنت، سیستم ایمنی بدن به طور طبیعی فعال می‌شود و غدد لنفاوی در پاسخ به این فعالیت، متورم می‌شوند. این تورم معمولا کم و خفیف است و در مدت چند روز یا چند هفته به طور خود به خود از بین می‌رود. در برخی موارد، تورم غدد لنفاوی می‌تواند شدیدتر باشد و با علائم دیگری مانند درد، تب و لرز همراه باشد. در این موارد، ممکن است عفونت رخ داده باشد و باید به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

اگر در سه روز اول بخیه ها شل شدن یا افتادند حتما به دندانپزشک خود مراجعه کنید.